Bohaterowie graczy, określani skrótem jako BG to element występujący w zdecydowanej większości gier narracyjnych, a zarazem podstawa bardziej klasycznych gier fabularnych. Bohater gracza to właśnie owa postać, którą kieruje gracz, fikcyjny bohater przeżywający przygody podczas gry w grę fabularną. Różne systemy inaczej określają postacie graczy, zwykle chcąc w ten sposób podkreślić ich rolę w świecie gry. Oprócz tradycyjnych bohaterów może mieć więc np. awanturników, badaczy tajemnic, albo wręcz ofiary.
W większości gier narracyjnych panuje zasada, że jeden gracz prowadzi jednego konkretnego bohatera, nic więc dziwnego, że stworzenie postaci, która najlepiej odpowiadała by oczekiwaniom to ważna sprawa dla każdego gracza, a rozdział o tworzeniu postaci jest istotnym elementem praktycznie każdego podręcznika RPG. Przy tym w klasycznych grach fabularnych, bohater gracza jest jedynym, a przynajmniej dominującym „interfejsem” między graczem, a światem gry, czyli po prostu sposobem na uczestnictwo w grze. To przede wszystkim poprzez działania swojej postaci gracz ma możliwość wpływu na tworzoną podczas sesji fabułę. Jeżeli do tego dodamy lansowany w klasycznych grach fabularnych „kampanijny” model rozgrywki, zakładający grę przez dłuższy okres czasu jednym bohaterem, będzie jasne, dlaczego gracze tak wielką wagę przykładają do procesu tworzenia postaci, a następnie w jakiś sposób przywiązuje się do prowadzonej przez siebie postaci, chociaż truizmem będzie stwierdzenie, że ta nie istnieje. W pewnym stopniu tłumaczyć to może również obawę przed „nieuczciwymi” zakusami Mistrza Gry, na prowadzonego przez siebie bohatera.
Zwykle bohaterowie graczy definiowani są za pomocą szeregu elementów mechaniki gry, poprzez współczynniki, umiejętności i inne.
W celu zróżnicowania bohaterów graczy, a jednocześnie ujęcia różnorodnych opcji w bardziej ustrukturalizowaną formę, na początku gry musimy dokonać wyboru z jednej strony jakiegoś rodzaju archetypu postaci (klasa, profesja itd.), a z drugiej jej pochodzenia czy innego wyróżnika w świecie gry (rasa, klan, narodowość). Powszechnie stosowane są również rozmaite rodzaje mocy, sztuczek czy inaczej zwanych umiejętności specjalnych, pozwalających na jeszcze większe zindywidualizowanie bohatera – niekiedy wręcz publikowane są całe tomy, zawierające spisy tego typu zabawek dla graczy, pozwalających na tworzenie jeszcze ciekawszych, i zwykle także jeszcze skuteczniejszych w działaniu, bohaterów.
Tworzenie bohatera na różnych etapach procesu może odbywać się bądź przez decyzję gracza, bądź przy udziale czynnika losowego. Przykładowo wartości poszczególnych współczynników mogą być wykupywane przy użyciu puli przeznaczonych na to punktów, lub też losowane. Tak samo w jednych systemach gracz sam może wybrać np. unikalne zdolności swojego bohatera, podczas gdy w innych powinny być one wylosowane.
Zarówno jedno jak i drugie podejście ma swoje plusy i minusy. Dużo zależy przy tym od założeń gry. Można przyjąć, że w przypadku gier prostszych a zarazem stawiających na mniej zobowiązującą, luźniejszą rozrywkę, dobrze sprawdza się, będące zabawą samą w sobie, losowe tworzenie postaci. Z drugiej strony, w gracz bardziej skomplikowanych, w których istotne jest bądź to mechaniczne zoptymalizowanie postaci, bądź to jej pogłębiony rys, lepiej sprawdza się danie graczowi pełnej kontroli nad procesem tworzenia bohatera.
Naturalnie pojedynczy bohater gracza nie działa w próżni, ale w grupie (popularnie określanej mianem drużyny) pozostałych bohaterów. To powoduje, że podczas tworzenia postaci, gracze powinni uwzględnić nie tylko własne preferencja, ale również mieć na uwadze, że tworzona przez nich postać będzie częścią grupy. W zależności od typu gry, może oznaczać to np. względną zgodność „światopoglądową” postaci czy też takie rozłożenie mocnych stron poszczególnych postaci aby grupa jako całość mogła poradzić sobie z pokonaniem rozmaitych wyzwań – w grach fabularnych gdzie dużą rolę odkrywa taktyka (np. podczas prowadzenia starć) jest to wręcz warunek konieczny.
Warto wspomnieć, że niektóre gry narracyjne proponują grupowe tworzenie postaci, niekiedy dostarczając ku temu specjalnych narzędzi i czyniąc ten proces wprost jednym z elementów gry. Chyba najbardziej znana jest tu metoda z gry Spirit of the Century, gdzie gracze muszą opisać rolę swojej postaci jako drugoplanowego bohatera w jednej z przygód innego gracza. Inne gry z kolei stawiają na różnego rodzaju „mapy relacji”, określające wzajemne stosunki poszczególnych bohaterów, co nieraz ma bezpośrednie przełożenie na efekt ich działań podczas gry.
Innym ciekawym podejściem do procesu tworzenia postaci jest tzw. tworzenie postaci w locie. Rozpoczynając grę, gracze przygotowują jedynie najważniejsze, bardzo ogólne, informacje o swoich bohaterach, reszta klaruje się właśnie w locie, podczas gry. W ten sposób, sprawdzający się zwłaszcza w przypadku pojedynczych, jednosesyjnych, przygód, nie ma obawy, że bohater, którego wymyślił sobie gracz, nie będzie miał co robić podczas gry.
Z tworzeniem bohatera związany jest jeszcze jeden, wręcz obowiązkowy w klasycznych grach fabularnych, aspekt, a mianowicie awans bohatera. Dla części graczy to jeden z ważniejszych, jeżeli nie najważniejszy element gry fabularnej. Rozwój bohatera zazwyczaj sprowadza się on do możliwości zwiększenia podczas kolejnych spotkań, współczynników, ilości specjalnych zdolności itp., prowadzonej przez gracza postaci. Przeważnie owa możliwość zależy od zebrania przez gracza odpowiedniej ilości tzw. punktów doświadczenia, czyli metagrowych nagród na różne aspekty gry (w najbardziej klasycznych przykładach przyznawanych, za np. zabite potwory, wykonaną misję itd.).
Znaczenie postaci, zwłaszcza podczas długotrwałej gry, jest głównym powodem dla których w klasycznych grach fabularnych gracze obawiają się utraty swoich postaci. To już jednak temat na osobną notkę.